8 kwietnia byłam z Sara na drzwiach otwartych w mojej szkole. Z początku byłam sceptycznie nastawiona do tego pomysłu, ale z czasem stwierdziłam, czemu nie?
Miałyśmy pokazać tylko kilka sztuczek i ładnie wyglądać - prościzna. Wiem to nie od dziś, że Sara nie jest psem, który kocha wszystkich i da się głaskać, dlatego mizianko w szkole odpadło już na samym początku. Idąc do szkoły miałam jednak małą nadzieję, ze może dziś da się głaskać obcym ludziom(ma czasem takie dni, że kocha wszystkich). Nadzieja ta prysła, gdy zaczęła warczeć na jedną dziewczynę, no nic, mówi się trudno. Ale po chwili dawała się głaskać innym obcym ludziom! Nie wierzyłam w to co widzę. mój aspołeczny pies dawał się głaskać!
W sali, która była dość mała było dużo osób, a to jedni chcieli nauczyć się szyć, tam było pobieranie krwi do badań, a tu badania mikroskopowe, i gdzieś tam, między stolikiem z preparatami, a mikroskopami stoimy My - pokaz sztuczek, osłuchanie serca Sary czy zwykłe mizianko przez obce osoby, w tłumie i w nowym miejscu! Na koniec szłyśmy zwiedzić szkołę, i to bez smyczy! Nowe miejsca, ludzie, traktory, konie i kury, a Sara bez smyczy! Byłam i jestem bardzo dumna z psa <3
Kilka dni temu, będąc na spacerze, Sara szła bez smyczy i kagańca, i napotkałyśmy Alexa - JRT, którego sucz nie lubi, a ona jak nic obwąchała się z nim i poszła dalej <3
Dzisiaj widzę, że te 3 lata ciężkiej pracy, łez i radości nie poszło na marne. Kiedyś - rzucający się na każdego napotkanego psa i człowieka, mający mnie głęboko w tyłku, dziś - ignorujący pieski, wodzący nosem za człowiekiem i szukający kontaktu ze mną pies.
Jak to powiedział niedawno pewien mężczyzna Sara jest potrzebna mi, a ja jej. To jej zawdzięczam najwięcej, to dzięki niej kocham psy, jestem tu gdzie jestem, i mimo jej miłości do szczekania, szczypania ludzi, którzy chcą ją pogłaskać, slow motion gdy wołam, uwielbiam ją, bo jest moim najlepszym przyjacielem <3 Jest moim małym nieidelanie idealnym pieseczkiem <3
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz